Kratka istorija našeg revolucionarnog pokreta

Svetozar Marković diže bunu po ugledu na Parsiku komunu...

Revolucionarna demokratija i socijalizam stupaju na istorijsku scenu na Balkanu delovanjem Svetozara Markovića i pojavom socijalistički orijentisanog lista “Radenik” juna 1871. godine u Kragujevcu, inspirisanog Pariskom komunom i međunarodnim revolucionarnim i radničkim pokretom. Iste godine objavljen je prvi prevod “Manifesta komunističke partije” Marksa i Engelsa na srpskom jeziku u listu “Pančevac”. Markovićeve revolucionarno demokratske i socijalističke ideje ostaviće pečat na ceo naredni vek borbe za rešavanje nacionalnog i socijalnog pitanja na Balkanu…

XIX vek

Na inicijativu socijaliste Svetozara Markovića obrazovane su prve radničke “zadruge”, od kada treba računati početak sindikalnog pokreta u Srbiji. Svetozar Marković se svojim javnim istupima takođe prvi usprotivio dinastičko-buržoaskim velikosrpskim planovima…

Nakon uspešnih političkih akcija, borbe protiv korumpirane obrenovićevske činovničke klike i izdavanja radničkih novina u proleterskom Kragujevcu, Svetozar Marković biva uhapšen i osuđen, da bi od posledica iznurenosti kao veoma mlad (sa nepunih 29) preminuo 1875. godine.

Svetozar Marković ostavio je neizbrisiv trag kao utemeljitelj naučne socijalističke misli na Balkanu, pa i uopšte moderne političke demokratije u Srbiji, ali i u našoj književnoj istoriji kao osnivač realističke književne kritike…

Februara 1876. godine sledbenici Svetozarevog socijalističkog pokreta predvode revolucionarni politički događaj, u istoriji poznat kao “Crveno barjače” – kada su mase radnika i omladine na ulicama Kragujevca istakli crvenu zastavu i parolu “Živela republika” i dali svoje živote u sukobu sa kraljevskom panduracijom.

Seljačka pobuna protiv ostataka feudalizma 1883. godine u timočkom kraju (Timočka buna), zadala je krupni narodni udarac obrenovićevskoj dinastiji, uprkos izdaji kulačkih vođa seljačke radikalske partije. Radikalska partija, koja je predvodila ustanak na osnovu svog revolucionarno demokratskog programa, izdala je ideje Svetozara Markovića i na čelu sa karijeristom Pašićem, u do kraja poniznom stilu, prešla na stranu dinastije i buržoazije.

Štrajkački pokret otpočeo je 1884. godine štrajkom železničara u Nišu, a potom je došlo do štrajka krojača (1890. godine), štampara (1894.) i stolara (1897. godine u Beogradu). U ovom periodu socijalistički pokret deluje ilegalno, ali je pri tome njegov uticaj na radnike bio nesumnjiv. Kao važno ime za razvoj socijalističkog pokreta, kao i širenje prosvetiteljskih i ateističkih nazora, u ovom periodu figurira i legendarni Vasa Pelagić, učesnik hercegovačkog ustanka 1875. U odbrani demokratskih i socijalističkih ideja Svetozara Markovića od različitih oportunističkih elemenata posebno se ističe Mita Cenić.

XX vek

Jula 1903. godine održan je prvi kongres socijalističkih i sindikalnih organizacija, na kojem je osnovana Srpska socijal-demokratska partija i izvršeno ujedinjenje svih sindikalnih saveza u Srbiji u Glavni radnički savez. Obe ove organizacije pridržavale su se principa klasne borbe i održavale prisan kontakt u radu, a njihov glavni organ bile su uticajne “Radničke novine”. Pod njihovim pritiskom donet je 1910. godine zakon o osiguranju rada i ograničenju radnog vremena. Zanimljivo je i da je pod pritiskom pisanja “Radničkih novina” princ Đorđe Karađorđević bio primoran da abdicira i prepusti prestolonasledništvo budućem regentu Aleksandru.

Imena klasičnih socijalista poput Dimitrija Tucovića, Radovana Dragovića, Dušana Popovića, Triše Kaclarovića usko su vezana za razvoj radničke partije i modernog radničkog u Srbiji, kao i među jugoslovenskim i balkanskim narodima. Srpske socijaldemokrate držali su se principijelno protiv velikosrpske i ratnohuškačke politike. Ostalo je upamćeno da su jedini uz Lenjinove boljševike i bugarske socijaliste Blagoeva i Dimitova glasali protiv ratnih kredita za pripreme “Velikog rata” (1914-1918.) i doprineli odbrani časti međunarodnog socijalističkog pokreta, čija je većina otišla putem socijal-šovinizma i socijal-imperijalizma.

Za vreme balkanskih ratova, Tucović je demaskirao karađorđevićevsku dinastiju i velikosrpsku buržoaziju kao saveznike stranog imperijalizma. Srpska socijal-demokratska partija bila je inicijator saziva Svebalkanske socijalističke konferencije 1910. godine, na kojoj je usvojen program balkanske federativne republike. Nakon iskazivanja principijalnog stava protiv svetskog imperijalističkog rata, Dimitrije Tucović gine tokom borbe protiv austrijske okupacije Srbije 1914. godine.

Oktobarska revolucija 1917. i revolucionarni talas u Evropi, u kojem učestvuju i bokeljski mornari ustankom u Đenovićima februara 1918. godine, formiraju uslove za stvaranje nove revolucionarne proleterske organizacije višeg tipa. Formira se Komunistička partija, sekcija Lenjinove Komunističke internacionale…

1919-1940

Po završetku rata i stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS), aprila 1919. godine na beogradskoj Slaviji održava se Kongres ujedinjenja – prvi kongres Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista).

Na Drugom kongresu u Vukovaru krajem juna 1920. godine, Partija odbacuje svu zastarelu oportunističku socijaldemokratiju, prihvata ‘Dvadeset i jedan uslov’ lenjinskog II Kongresa Komunističke internacionale i revolucionarnu, boljševičku politiku – te usvaja ime Komunistička partija Jugoslavije (KPJ). Od 1922. izdaje list “Borba” pod različitim imenima.

Komunistička partija organizuje radničku klasu, razvija sindikalnu borbu (štrajk rudara i Husinska buna 1920.) i ostvaruje zapažene rezultate na lokalnim i opštim izborima. Partija je ostvarila izbornu pobedu u Crnoj Gori i Makedoniji i osvojila mesta gradonačelnika u većini velikih gradova Jugoslavije. Mesto gradonačelnika Beograda pripalo je vođi KPJ Filipu Filipoviću, koga je regent Aleksandar antidemokratskim merama sprečio da stupi na dužnost. U finalu te, revolucionarne 1920. godine usledila je, od strane karađorđevićevskog buržoaskog režima protivdemokratska zabrana legalnog rada Partije i narednih više od dvadeset godina rada u ilegali.

Beli teror, zverska i nameštena ubistva, suđenja istaknutim komunistima, postaće simboli diktature u Kraljevini SHS, kasnije i u Kraljevini Jugoslaviji, kada su najveća svetska naučna imena (među njima i Albert Ajnšajn, u slučaju istoričara Milana Šuflaja koji je razotkrivao lažnu velikosrpsku mitomaniju i zbog toga bio podvrgnut teroru) apelovala na zaustavljanje progona progresivnih ljudi.

Nastupio je period monarho-fašističke diktature velikosrpske buržoazije i progona komunističkih i drugih revolucionarnih i demokratskih snaga. U revolucionarnoj borbi rastu i iskivaju se legendarni borci radničke klase kao što su Đuro Đaković, Ognjen Prica, Nikola Lekić, Otokar Keršovani, Božidar Adžija, August Cesarec, Miladin Popović, Sreten Žujović, Rade Končar, Andrija Hebrang, Kočo Racin, Vicko Jelaska, Božo Vidas, Mujko Golubić, Vlado Dapčević, Kraš, Debeljak, Marganović, Mašanović, Mišić i drugi. Zakonima klasne borbe, to je istovremeno i period kada se u rukovodeće pozicije partije uvlače mnogi policijski, buržoaski, fašistički, trockistički i karijeristički provokatori poput Sime Markovića (Semič), Martinovića, Mavraka, Cvijića, Čižinskog (Gorkić), Josipa Broza (Tito) i ekipe oko njega (Rankovića, Tempa, Kardelja, Kidriča, Đilasa, Pijade) itd.

Dvadesetih godina se u Partiji formiraju frakcije: desna, predvođena Simom Markovićem, koji je stajao na pozicijama austromarksizma smatrajući da su postojećem velikosrpskom režimu dovoljne ustavne reforme, a ne revolucionarna promena, i “leva”, čiji je glavni predstavnik Đuro Cvijić. Staljinovi odgovori Semiču (Sima Marković) po nacionalnom pitanju u Jugoslaviji iz 1925. godine formiraju novu revolucionarnu strategiju Partije, koja će svoj najbolji izraz ostvariti u Narodno-oslobodilačkok borbi. Osma partijska konferencija je istupula protiv frakcionaštva, dok Kominterna šalje dopis jugoslovenskim komunistima u vidu otvorenog pisma, u kom se apeluje na idejno jedinstvo. I nakon ubistava Stjepana Radića u Skupštini 1928. godine i proglašenja diktature, u KPJ traju frakcionaške borbe. Đuru Cvijića “nasleđuje” Petko Miletić, koji svojom militantnošću uspeva da pridobije popularnost, posebno u južnim delovima zemlje.

Partija u ovom periodu učestvuje i u radu Balkanske komunističke federacija u okivru Komunističke internacionale, koju vodi kasnije čuveni vođa Kominterne i svetski šampion antifašizma Georgij Dimitrov.

Tek nakon staljinsko-dimitrovskog VII Kongresa Komunističke internacionale 1935. godine, dolazi do konsolidacije u redovima partije, ne zaslugom Josipa Broza (Tita), kako se tvrdilo u revizionističkoj jugoslovenskoj istoriografiji, već narodnofrontovskom politikom, koja je išla na put opšteg otpora nastupajućem fašizmu. Godine 1937. osnivaju se i komunističke partije Slovenije i Hrvatske, što su odluke koje će biti od velike važnosti u otporu fašizmu, u smislu prihvatanja antifašističke borbe od naroda, ali i rešavanja nacionalnog pitanja, koju velikosrpska politika nije bila u stanju da reši. Partija je na zreloj antifašističkoj liniji Kominterne pokrenula široku antifašističku aktivnost, privlačeći na svoju stranu većinu radničke klase, omladine, žena i napredne inteligencije. Ostao je legendaran reovolucionarni studentski pokret pod vođstvom komunističke omladine koji je dao svoje herojske žrtve poput Mirka Srzentića i Žarka Marinovića i iskovao mnogo španskih boraca pripadnika Internacionalnih brigada, kao i kasnije vođa narodno-oslobodilačkog ustanka u Jugoslaviji.

Istorija Komunističke partije se u ovom periodu ocrtava kroz III i IV Kongres, kao i borbu za izgradnju narodnog fronta. Na V partijskoj konferenciji 1940. godine vođstvo Partije preuzimaju titoisti-trockisti, koji će vremenom ojačati i čim bude mogla pokazati svoje pravo provokatorsko i izdajničko lice.

Nakon VII svetskog kongresa Komunističke internacionale, Partija usvaja narodnofrontovsku politiku u borbi protiv fašizma i rata, u pripremi za pobedonosnu Narodno-oslobodilačku borbu. Mnogi njeni kadrovi odazivaju se pozivu Kominterne, odlaze u Španiju 1936-1937. godine i priključuju se Internacionalnim brigadama, stičući svoja ratna iskustva u borbi protiv fašizma.

1941-1944

Nakon napada fašističke Nemačke na Sovjetski Savez, ustanak srpskog, crnogorskog, hrvatskog, slovenačkog, bošnjačkog, makedonskog, zajedno sa albanskim, kao i grčkim i bugarskim narodom, protiv nemačkih, italijanskih, bugarskih, mađarskih i drugih fašističkih okupatora i njihovih pomagača domaćih izdajnika, koji je započeo leta 1941. godine – prerasta u opštenarodni ustanak i istorijsku Narodno-oslobodilačku borbu (NOB), a jugoslovenski partizanski odredi razvijaju se u pravu narodnu armiju.

Narodni odbori i Antifašističko veće narodnog oslobođenja Jugoslavije politički su nosilac narodno-oslobodilačkog pokreta, koji se bori protiv fašističkog okupatora i njegovih pomagača, četničkih, ustaških i drugih domaćih izdajnika, i priključuje se međunarodnoj antifašističkoj koaliciji i slodoljubivim narodima sveta. Narodnom pokretu priključuju se frontovi žena i antifašističke omladine. Tokom Narodno-oslobodilačkog rata, Komunistička partija rukovodi borbom, a njeni prekaljeni kadrovi, poput komandanata Save Kovačevića i Marka Oreškovića, Žikice Jovanovića Španca, čiče Dragojla Dudića, Steve Filipovića, Bore Vukmirovića i Ramiza Sadikua, doktora Mladena Stojanovića i drugih postaju omiljeni u narodu, opevani za sva vremena kao legende i heroji.

Narodno-oslobodilačka borba, ovenčana svetom krvlju partizanskih boraca i narodnih heroja, zajedno sa junačkom Crvenom armijom Lenjina-Staljina uvlači celi Balkan u borbu za oslobođenje – dela svetsko-istorijske Velike antifašističke pobede.

1945-1947

Novembra 1945. osniva se jugoslovenska narodna republika.

Narodna demokratska revolucija razvija primarne oblike narodne vlasti, inicira agrarnu reformu, obnovu i industrijalizaciju zemlje, kampanju opšteg opismenjavanja, bratimljenje naroda…

U ovom periodu naša zemlja pripada taboru mira i demokratije slobodoljubivih i miroljubivih naroda sveta predvođenih tada visoko prestižnim, voljenim i poštovanim lenjinsko-staljinskim Sovjetskim Savezom, zemljom socijalizma. Oktobra 1947. godine u Beogradu se osniva Informacioni biro komunističkih i radničkih partija.

1948-1990

Rezolucija Kominforma juna 1948. godina iznosi kritičke osvrte na probleme u rukovodstvu jugoslovenske partije, koji se potvrđuju na V partijskom kongresu iste godine, kada titoisti skidaju masku, obznanjuju izdaju i u potpunosti likvidiraju marksističko-lenjinističku Komunističke partiju, te započinju proces stvaranja revizionističkog Saveza “komunista” Jugoslavije. Od revizionističkog puča do bratoubilačkog rata – istorija S”K”J je istorija od nečuvenog V do dubioznog XIV Kongresa.

Kako je i istakla Rezolucija, Titova izdajnička klika, koja je još tokom rata pokazivala sumnjive znake izdaje (kao što su tajni, od partizana i komunista skrivani, pregovori sa okupatorom) – nameće buržoaski nacionalizam kao prevagu nad politikom proleterskog internacionalizma. Ova grupa izdajnika ubrzo se izopačuje u bandu fašista i ubica, koja uništava hiljade komunista, organizuje mučilišta poput zloglasnog Golog otoka, Sv. Grgura, Stare Gradiške, Ramskog rita (ženski logor), Bileće – titovskih fašističkih zatvora u koje su poslati desetine hiljada jugoslovenskih komunista i patriota, narodnih heroja, boraca i komandanata narodnooslobodilačkog rata, gde su sadistički mučeni od strane titoista i od njih unajmljenih četnika, ustaša i drugih notornih zlikovaca. U borbi protiv fašističke klike Tito-Ranković svoje živote dao je najbolji i najzreliji vođa Komunističke partije i narodno-oslobodilačkog pokreta Andrija Hebrang, kao i slavni partizanski komandant Arso Jovanović, načelnik Vrhovnog štaba partizanske vojske i narodne armije, zatim legendarni Petar Komnenić, Blažo Raičević, Dragan Ozren, Panko Brašnarov, i stotine i hiljade drugih, najboljih sinova i kćeri naših naroda.

Više od pola članova stare Komunističke partije, njih oko 240 hiljada, prema zvaničnom izveštaju samog glavnog pandura Rankovića, izbačeno je iz partije po liniji Rezolucije Kominforma. Broj osuđenih komunista koji se izjasnio za Rezoluciju Kominforma je zvanično veći od 55.000 (od kojih 12 učesnika Oktobarske revolucije, 36 španskih boraca, 21.880 učesnika Narodnooslobodilačkog rata, 1.673 nosioca Partizanske spomenice 1941. i više narodnih heroja). Naporima savremenih istoričara imenom i prezimenom do sada je popisano više od 16.000 zatvorenika samog Golog otoka.

Prevratom fašističke klike Tito-Ranković, jugoslovenska narodna republika izopačuje se u buržoasku državu fašističkog tipa i privezak svetskog imperijalizma, u kojoj nastupa kapitalistička restauracija.

Titova buržoasko-nacionalistička banda pokazuje otvorene pretenzije na Balkan i kvari borbom i žrtvama stečeno prijateljstvo naroda i drugarstvo komunističkih partija. Posebnu ogorčenost prema titoističkoj izdaji i danas imaju grčki komunisti, čiju su Demokratsku armiju titoisti prodali grčkim monarho-fašistima (sa kojima su i spremali podelu Albanije) i omogućili im da zajedno sa britanskim imperijalistima masakriraju partizansku vojsku, mladost Grčke.

Dok u zemlji raste otpor radnog naroda i komunista protiv klike fašista i slugu imperijalista oko Tita i Rankovića, stvaraju se ilegalne marksističko-lenjinističke grupe, koje na samom Golom Otoku i kasnije predvode Vlado Dapčević, Mileta Perović, Labud Kusovac i drugi. Nakon golootočkog mučeništva i delovanja na privremenoj slobodi, pod pretnjom novog hapšenja nesalomivi Vlado Dapčević sa drugovima, uz pomoć bratskih albanskih komunista koje predvodi talentovani i dosledni marksista-lenjinista Enver Hodža – stupa u međunarodni front borbe protiv modernog revizionizma. Slede još decenije provedenih po imperijalističkim i revizionističkim hladnoratovskim kazamatima, da bi Vlado ipak nadživeo sudbinu Svetozara Markovića i krajem veka vratio zastavu marksizma-lenjinizma i iskru revolucionarne borbe na Balkan.

Jugoslovenski revolucionarni politički emigranti u SSSR i zemljama narodne demokratije organizuju se u Savez jugoslovenskih revolucionara na čelu sa Radonjom Golubovićem (sekretar AVNOJ-a) i generalom Perom Popivodom, koji u ime jugoslovenskih komunista prisustvuje XIX kongresu boljševičke partije na kome poslednji put govori Staljin; pišu i štampaju listove “Nova borba”, “Za socijalističku Jugoslaviju” i druge do sredine pedesetih godina, kada njihov rad posle Staljinove smrti obustavljaju hruščovski revizionistički izdajnici, “do lakata krvavi” (kako sami ističu) prijatelji titoista.

Recikliranje revizionizma

Jugoslovenska ekonomija se pedesetih i šezdesetih sve više vezuje za kapitalistički zapad, pre svega prema tada vrlo agresivnom američkom imperijalizmu, uz obnovljanje obaveza prema revizionističkim-kapitalističkim državama istočnog bloka, a pre svega sovjetskoj socijal-imperijalističkoj kremaljskoj kliki Hruščova-Brežnjeva. To su godine kada je u Jugoslaviji na delu bila poznata “reforma”, koja je bila ništa drugo do još otvoreniji kapitalizam, što će dovesti do još većih nejednakosti i nepravdi u jugoslovenskom društvu. Upravo će one biti glavni razlog studentskih protesta čuvene ’68. Tito će zaustaviti liberalne reforme Kidričevih učenika, koji će kasnije postati lideri novostvorenih država na postjugoslovenskom prostoru. Sedamdesetih i osamdesetih godina raste spoljni dug i ekonomska kriza u Jugoslaviji. Istovremeno, stotine hiljada ljudi odlaze na rad u inostranstvo, razočarani nemogućnošću da u svojoj zemlji nađu posao. Krajem osamdesetih Jugoslavija sama napušta ideju nazovi “socijalističkog”, a u stvari kapitalističkog “samoupravljanja” – i zvanično proklamuje “liberalni kapitalizam” kao vladajući ekonomski sistem u Jugoslaviji.

Ceo ovaj period ispunjen je društvenim, ekonomskim i političkim krizama, pobunama radnika, omladine, žena i ugnjetavanih naroda u Jugoslaviji (pre svega na Kosovu, ali i drugim delovima Titove Jugoslavije) koje su titoističko-rankovićevski buržoaski nacionalisti kao i njihovi miloševićevsko-ćosićevski derivati podvrgli kapitalističkom izrabljivanju i vojno-policijskom teroru.

Buržoaski nacionalizam novog monarha Tita i njegove klike i stalna kriza jugoslovenskog “samoupravnog” kapitalizma doveli su zemlju u nacionalnu krizu poput one u karađorđevićevskoj Jugoslaviji. Kako je revizionizam “sinonim za podele, šovinizam, haos”, nakon Titove smrti i sam Savez “komunista” Jugoslavije samoukida se na “XIV kongresu” u borbi između rascepkanih buržoasko-nacionalističkih klika predvođenih samoupravljačkim birokratama.

Revizionistička kontrarevolucija i kapitalistička kriza u Jugoslaviji implodiraju u šovinističkom bratoubilačkom ratu i socijalnoj katastrofi, nestaje i sama jugoslovenska republika.

1991-2010

Period otvorenog trijumfa reakcije, šovinističkog ludila, rušenja jugoslovenske federacije, Miloševićeve zločinačke velikosrpske vojne agresije na Sloveniju, Hrvatsku i genocida u Bosni i Hercegovini 1991-1995. kao i otvorenog vojnog i policijskog terora na Kosovu, a zatim i savezničkog bombardovanja Srbije 1999. godine. To je i period bezuslovnog podređivanja balkanskih zemalja kapitalističkom sistemu i institucijama međunarodnog finansijskog kapitala.

Moderni revizionizam, profašistička kontrarevolucija i manje ili više otvorena restauracija kapitalizma u drugoj polovini XX veka dali su krupan udarac radničkom i komunističkom pokretu. Repovi S”K”J, razgrađeni na revizionističkoj i buržoasko nacionalističkoj bazi, dalje se raspadaju ili pregrupišu na liniji desno-socijaldemokratske “Socijalističke internacionale”, i u svakom od njih i danas je prisutan šovinizam i antikomunizam. Dezorganizovanost radničke klase i naroda odražava se na svakodnevni život radnika i građana, na privredno i ekonomsko stanje naše zemlje – koja sve brže tonu u kapitalističku anarhiju, nezaposlenost, dužničko ropstvo, podređen ekonomski i nacionalni položaj. Imperijalističke sile su presudni vojni, politički i ekonomski faktor na Balkanu.

Grupe revolucionara, uprkos cunamija kontrarevolucije i do tada nezamislivih uslova delovanja komunista, ipak stvaraju potrebne pretpostavke za dalji razvoj revolucionarnog pokreta. Partija rada nastaje u trenucima izbijanja rata i raspada Jugoslavije. Marta 1992. u Beogradu Partiju osniva grupa marksista-lenjinista okupljenih oko Vlada Dapčevića koji je posle dugogodišnje robije i na slobodi nastavio s organizovnim političkim radom. Samom činu stvaranja partije je prethodio sukob marksističko-lenjinističke grupe sa revizionističkom, nacionalističkom strujom u okviru novoformirane “KPJ”. Ova grupa odlučuje da formira partiju pod novim imenom, pre svega na insistirnje Vlada Dapčevića da se treba distancirati od mnoštva grupa koje se u svom nazivu deklarišu kao “komunističke” a u suštini su sa svojim stavovima na poziciji buržoaskog nacionalizma i čak neskrivenog šovinizma.

2011-2019

Period zaoštravanja opšte krize kapitalizma – razvoja svetske ekonomske krize, osiromašenja i raslojavanja, promena odnosa snaga među imperijalističkim silama, ponovnog rasta opasnosti od fašističkih tendencija i imperijalističkih ratova.

Radni narod, omladina, inteligencija, široki osiromašeni narodni slojevi, ponovo ulaze u talase protestnih raspoloženja širom sveta, na Balkanu, kao i u Srbiji. Štrajkovi radnika, blokade fakulteta i anti-imperijalistički protesti formiraju novu generaciju revolucionara i komunista. Preživelost modernog revizionizma i potcenjivanje sopstvenih snaga i mogućnosti, koči noviju istoriju revolucionarnog pokreta na našim prostorima, koja se razvija nestabilno.

Šta je pokazao levičarski studentski pokret u Srbiji? Pokazao je da je levica jedina politička sila u zemlji. (…) može da ustroji sve ostale klase, da ih natera na reakciju, da otkrije njihov pravi karakter.

Šta pokazuje levičarski anti-imperijalistički pokret, posebno iz juna 2011. i kasnijih godina? On je – mnogo pre nego što je to danas očigledno – pokazao da su sve desničarske snage (peta kolona ruskog imperijalizma) saučesnici pro-natovskih i ostalih građanskih elemenata – a da je jedini principijelni borac protiv imperijalizma – revolucionarna levica i njene udružene organizacije.

Šta je pokazao štrajk radnika i radnica u kragujevačkom FIAT-u, koji je u većinskom vlasništvu multinacionalnog monopola, iz jula 2017. godine!? Pokazao je da je moguć nezavisan, otvoren nastup proletarijata – nove, mlade radničke klase – u direktnom okršaju u proizvodnji – protiv kapitalizma, protiv imperijalizma! Taj nastup (…) pokazao je koja je jedina (…) klasa koja može da spase naciju od socijalne katastrofe – radnička klasa!
–“Robespjerov odgovor“, decembra 2019.

Usitnjenost revolucionarnog i pokreta radničke klase postaju neodrživi u svakom idejnom i organizacionom pogledu, javlja se potreba za likvidacijom političke i ideološke zatupljenosti i kratkovidosti. Sve zaoštrenija opšta kapitalistička kriza, opasnosti od fašizma i novih ratova, postavljaju urgenti zadatak profilisanja visoko marksističko-lenjinistički obrazovane i revolucionarno vaspitane avangardne proleterske organizacije.

XXI vek

Januara 2020. godine u gradu Svetozara Markovića, lučonoše revolucionarne demokratije i socijalizma u Srbiji i na Balkanu, a na stogodišnjicu vukovarskog boljševičkog kongresa Komunističke partije – održava se osnivački sastanak Revolucionarnog saveza rada (RSRS), sa podrškom Međunarodne konferencije marksističko-lenjinističkih partija i organizacija (CIPOML). Jedinstvo i borba!

Revolucionarni savez rada povešće borbu za narodnu demokratiju i izgradnju socijalizma u Srbiji, pobedu revolucije na Balkanu i komunizma u celom svetu.

Osnivački forum Revolucionarnog saveza rada,
18-19. januara 2020. godine, u Jagodini, Republika Srbija