Primećeno je da se izraz “autošovinizam” sve češće plasira u javnom prostoru, pa je tako iskorišćen i u nedavnom zvaničnom saopštenju ministara kulture Vukosavljevića (nasilnički nastrojenom prema umetnicima, sa neverovatnim nacističkim aluzijama o “skarednoj” ili degenerisanoj umetnosti). Ovaj pseudo, pijačarski termin zbunjuje mnoge, pa bi ga valjalo pokušati ukratko razložiti…
“Autošovinizam”, izraz ne tako originalan i autentično srpski, pozajmljen od nemačkog “anti-dojč” i izveden iz revizionističkih studija “dekolonizacije” i teza o “autokolonijalizmu”, skovan je od strane lokalnih “alt-right” poluintelaktualaca, predvođenih patetičnim ženomrscem Ćirjakovićem – kao “drugosrbijanskim” pokajnikom, a sada kandidatom za korifeja one “prve”, nacional-šovinističke srbijanske javnosti. U osnovi, ova teorija podrazumeva da je kritikovanje i borba protiv šovinističke buržoaske velikosrpske ideologije jednako mržnji prema srpskom narodu.
Šta je velikosrpska ideologija?
“Iluzija “velike Srbije” nas je koštala kao svetog Petra kajgana, ta nam je iluzija sprečavala da se privredno i kulturno razvijemo. Ona nam je prosvetu žrtvovala kasarni, ona je u našim masama izazivala šovinistički bes, ona nas je uljuškivala šupljim nadama koje su nas stale mnogo i premnogo.”
– Dimitrije Tucović, “Radničke novine”
Velikosprska ideologija vuče korene od srbijanskih dinastičkih klika, na čiju je opasnost pravovremeno ukazao još Svetozar Marković, koji se zalagao za federalizam u vezi balkanskog pitanja. Svoj jasniji oblik velikosrpstvo dobija u Balkanskim ratovima u vidu krvave politike balkanskih vlastodržaca prema manjim narodima, koju je još tada razobličio Dimitrije Tucović, da bi svoj puni izraz dobili u novoformiranoj unitarističkoj Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Kraljevini Jugoslaviji, protiv čije se monarhofašističke i proimperijalističke politike dosledno borila stara Komunistička partija.
Neskriveni cilj ove ideologije je da srpska buržoazija zagospodari Balkanom, u oportunističkoj saradnji sa “velikim” silama koje u datom trenutku odnose prevagu. Ona se u raznim formama provlačila kroz celi dvadeseti vek, ne samo u krilu dinastija i buržoazije, već i u krilu poburžoaziranih titoističko-rankovićevskih izdajnika socijalizma i njegovih ćosićevsko-miloševićevskih derivata, koji su podstakli brojne etničke ratne zločine u ratovima devedesetih u bivšoj Jugoslaviji. Ova ideologija bila je jedna od glavnih baza zavojevačkih politika “velikih” sila, oduvek zaineresovanih za Balkan, i jedna od principijelnih podrivača bratstva i ravnopravnosti balkanskih naroda.
Stari san velikosrpskog buržoaskog nacionalizma, koji sada pokušava da preporodi današnja novoformirana buržoaska klika na čelu sa Vučićem, je da od Srbije napravi balkansku i evropsku imperijalističku silicu. Ovaj stoljetni san ima već razvijenu, modernu četničku strategiju: karađorđevićevski i titoistički dogovarati se sa kapitalističkim monopolima i “velikim” silama, ustupati im koncesije, ali noktima i zubima grebati za svoj deo kolača; biti njihov „jak“ igrač, njihov „nezavisni“ vazal, kako bi ostale odrešene ruke za bogaćenje i: balkansko dvorište.
Promena imidža
Kriza imperijalističke hegemonije i promena odnosa imperijalističkih snaga uopšte, ali i završetak haških suđenja i katastrofa vlasti srpskih liberala, dali su nova krila velikosrpskom nacionalizmu.
U ovom post-petooktobarskom razvoju situacije, velikosrpski nacionalizam dobija priliku da promeni taktiku i imidž. Od krvlju ulepljenih bradonja sa noževima u zubima, velikosrpski nacionalisti navlače kravate i postaju umiljata jagnjad. Oni za svoje propagandne ciljeve koriste i partizanski pokret, ali zato jer je u njemu “bilo najviše Srba”. Koristeći velika narodna stradanja u teškoj balkanskoj istoriji, velikosrpski nacionalisti se stavljaju u patetičnu ulogu žrtve, pokušavajući da dokažu da su Srbi, eto, Kurdi Balkana – vekovima proganjani i uništavani, ne samo od velikih sila, nego i od strane malih nacija oko nje. A, ako bi se neko usudio da ukaže da i ostali balkanski narodi imaju svoju slavnu, “kurdsku”, oslobodilačku istoriju, da Srbi nisu “najstariji narod” i da nisu “svi Srbi” – biće proglašen “autošovinistom”. To otkriva vukove u jagnjećoj koži – kojima samo postojanje drugih naroda predstavlja pretnju po nacionalni opstanak. Pored kvaziteorija o tome da su svi Hrvati zapravo Srbi, a Bošnjaci Srbi islamske veroispovesti, da je Crna Gora samo geografski pojam, a Makedonci istorijski falsifikat, javlja se nova teorija raznih prevaranata, kojima je dat prostor u medijima, da su i Albanci zapravo Srbi, a albanska zastava zapravo srpska, i tako dalje. Naravno, po tim teorijama, sve te narode treba prevaspitati i “nacionalno osvestiti“, ako ne milom, onda i silom. Ovakve kvaziteorije zapravo i jesu glavna baza na koju se u manjoj ili većoj meri oslanjaju presvučeni šovinisti, zaodenuti teorijama poput “autošovinizma” kojima bezuspešno pokušavaju da prikriju svoje, nekada otvorne namere.
Glavni izraz takve transformacije odlikuje se u vladavini Vučićevog režima. Ovaj do skora otvoreni zagovornik velikosrpstva, upamćen po skandaloznim šovinističkim izjavama za svako gnušanje, u poznatom stojadinovićevskom stilu sada vežba ulogu poslušnog i proračunatog igrača, umiljavajući se svetskim “moćnicima”. On uveliko revidira istoriju, rehabilituje četnički pokret i simbol velikosrpstva kralja Aleksandra, lansira i štiti neke nove orjunaše, provocira nacionalističke duhove na Balkanu, a sve to u okviru opšte politike apsolutnog podređivanja zemlje svetskom imperijalističkom sistemu. Da bi ideološki plasirao svoju neodrživu fanatičnu malograđansku politiku, ovaj porobljivački projekat vešto koristi teorije “autošovinizma” i njene intelektualce, koji su prihvatili ukazanu priliku da se uhlebe nakon višegodišnjeg bojkota tokom dosovske vladavine, ili iz prostog preletačkog oportunizma naviknutog da prati vladajuću ideologiju. Teorija “autošovinizma” na taj način dobija svoju oportunu intelektualističku nadogradnju. Njena uloga je da zamaskira izdaju, budi plitke sentimente i preko osuđuje svaku kritiku vladajuće državne politike.
Uopšte, ovaj trend ide u korak sa svetskim fenomenom “alt” desnice, koja se maskira liberalnom frazeologijom kako bi preporodila neofašističke pozicije. U pitanju su poražene reakcionarne snage koje, podstaknute svetskom ekonomskom i socijalnom krizom, pokušavaju da dignu glavu.
Revolucionarni savez rada Srbije odbija velikosrpsku ideologiju kao i njen, prema “velikim” silama, zavisnički i podanički projekat. Jedino kao privrženici stvari radničke klase i slobode naroda zavređujemo časno ime srpskih rodoljuba, koji će braniti svoju zemlju od imperijalističke agresije i korumpiranih i krljvu umazanih buržoaskih izdajnika – spremni da se borimo za mir, pravo na samoopredeljenje, ravnopravnost i bratstvo među balkanskim i svim narodima sveta.
AK RSRS,
20. oktobra 2020.
Revolucionarni savez rada 