Pinoče iz Kremlja bi da bude novi ruski car. Kratkoumni antikomunista i antiboljševik, cajkan Putin, ni izbliza ne podseća na mudre i hrabre ruske vođe tipa Lenjina-Staljina, koji su znali da izvuku zemlju kroz mnogo teže i zahtevnije uslove kapitalističke krize. Ovaj revizionista, neotrockista i neskriveni imperijalista, prihvatio je igru svojih imperijalističkih “partnera” i divljački nasrnuo na bratsku zemlju Ukrajinu koja mu pruža herojski otpor, i tako okrenuo celi svet protiv Rusije i doveo je u smrtnu opasnost. Mi i dalje verujemo u ruske radne ljude, koji treba da ispune Lenjinovu parolu, pretvore imperijalistički rat u građanski i tako spasu “matušku Rus”!
Jeljcinovska-putinovska buržoazija je uz pomoć zapadnih imperijalista ispunila ono što ruski Musoliniji, trockističko-buharinovska petokolonaška fašistička agentura nije: razbiti SSSR i zauzeti diktatorske pozicije u raskomadanoj zemlji. Nova ruska buržoazija, sa jedne strane, uspela se na vlast uz pomoć stranih, uglavnom američkih i evropskih kapitalističkih monopola i tako ugrozila nezavisnost zemlje, a sa druge strane pokazuje sopstvene imperijalističke pretenzije i tako ulazi u sukobe sa svojim NATO “partnerima”. To su klasični primeri u modernoj istoriji – podsetimo se da je i međuratni nemački i japanski militarizam rastao upravo na bazi investicija evropskih i američkih monopola, da bi se zakonitostima razvoja kapitala, sa njima sukobio (Čehoslovačka 1938 i Ukrajina 2022?). Slični se procesi danas dešavaju, ne samo u Rusiji, nego i u Evropi i u Kini. Međuimperijalistički sukobi su neizbežni zakon monopolskog kapitalizma.
Kapitalistička kriza u Putinovoj Rusiji (zemlji sa jednim od najvećih raspona bogatih i siromašnih u svetu), kao i narodno raspoloženje protiv kapitalizma a za socijalizam, stalno rastu. Ruski narod nije zaboravio Lenjina i Staljina, koji su popularni i među mladima. Zaodenuvši se plaštom patriotizma, putinovski oligarsi ne mogu otvoreno protiv legendi Lenjina-Staljina, koje narodi u Rusiji smatraju svojima. Zato, ova dekadentna korumpirana klasa pokušava raznim populističkim manevrima da se izvuče iz sopstvene revizionističke konfuzije…
Reč je o tome da se revizionistička izdaja obuče u nove ogrtače, u ovim veoma kritičnim trenucima u kojima živi hruščovsko rukovodstvo Sovjetskog Saveza. Iznad svega, oni nastoje da opravdaju i prikriju potpuni prelazak sovjetske revizionističke klike na fašističku diktaturu i metode navodnim povratkom Staljinu i njegovoj marksističko-lenjinističkoj liniji.
– ENVER, Demagogija sovjetskih revizionista ne može sakriti njihovo izdajničko lice, 1969.
Napasti Staljina sa najbestijalnijim divljaštvom zbog njegove ispravne, revolucionarne, marksističko-lenjinističke politike na svim poljima, kao što su to učinili hruščovski revizionistički renegati, i sada, suočeni sa svojim potpunim porazom u svim pravcima, pokušavati sakriti se iza Staljinovog imena, tvrditi, ponekad direktno, a čas indirektno, da se hruščovski revizionisti navodno vraćaju ispravnoj Staljinovoj politici, je potpuna obmana, najbesramnije licemerje, najniža i najočajnija demagogija od strane kremaljskih revizionista.
Dužnost je marksista-lenjinista da jasno razotkriju ovaj obmanjuju i pokušaj sovjetskih revizionista i da istrgnu ovo opasno oružje iz njihovih ruku.
Putin svoje antiboljševičke teze stidljivo plasira već decenijama, pa njegov govor povodom imperijalističkog napada na Ukrajinu, koliko god bio gnusan, zapravo nije ni malo nov.
Nakon ranije izgovaranih trockističko-buharinovskih laži o Oktobarskoj revoluciji i Brest-Listovskom miru (Putin se često koristi hitlerovskom propagandom, teorijom “noža u leđa” po kojoj je revolucija donela poraz carske vojske u Prvom svetskom ratu; a zapravo je poraz doveo do revolucije, kako je i predvideo Lenjin), Putin pokušava da nastavi trockističku misiju izdajnika Hruščova-Brežnjeva i suprotstavi Lenjina Staljinu. Ovaj suštinski naslednik ratoborne ruske crnostotinaške buržoazije i verni sledbenik jeljcinovsko-sobčakovske škole – još jednom je pokazao ogromno neznanje po pitanju ruske istorije.
„Hruščovski revizionisti nastoje da spasu svoju dominaciju uspostavljanjem vojno-fašističke diktature… Ova politika našla je svoj najflagrantniji izraz u agresiji sovjetskih revizionista i njihovih satelita na čehoslovački narod (1968). Ova agresija u potpunosti je otrgla masku kremaljske klike. Korišćene metode, počevši od pritisaka i ucena, pa do iznenadnog napada, u tamnoj noći, bez ikakvog osnova, makar i formalnog, koji bi mogao da opravda brutalnu intervenciju oružjem, daje ovoj intervenciji pravo značenje – imperijalistička, fašistička agresija...“
– ENVER, Demagogija sovjetskih revizionista ne može sakriti njihovo izdajničko lice, 1969.
“Opasni” Putin je u svom ratnohuškačkom nastupu pozvao na “dekomunizaciju” i još jednom izgovorio revizionističke teze od kojih se diže kosa na glavi. On pokušava da falsifikuje lenjinsko-staljinsku nacionalnu politiku i principe samoopredeljenja, da Lenjina suprotstavi Staljinu (koristeći njegovu popularnost da bi obnovio “državnički” imidž), istovremeno služeći se dokazanim lažima iz Hruščevljevog “tajnog govora” (ovu trockističku ideološku taktiku najbolje je razradio famozni Jakovljev, čovek Gorbačova za prljave poslove i inspirator prljavog liberalno-kapitalističkog legla iz kojeg se izašao i Putin) – a sve u cilju pokvarenog rehabilitovanja imperijalističke politike, pre svega prema Ukrajini i ukrajinskom narodu. Putin se usudio da naglas izgovari krajnje šovinističke revizionističke teze: ukrajinski narod je “boljševička tvorevina” i ne treba da postoji.
Zastave SSSR na Putinovim tenkovima u Ukrajini sa zloslutnom polu-svastikom “Z”, ne predstavljaju slavom ovenčan sovjetski antifašizam i anti-imperijalizam Lenjina-Staljina već tradicije sovjetskog socijal-imperijalizma Hruščova-Brežnjeva (praško-avganistanskog tipa), tj. neocarizma.
Kapitalističke protivrečnosti se produbljuju u Rusiji i njena vladajuća imperijalistička klika traži spas u militarizmu. Njen interes u Ukrajini nije da “odbrani Donbas” niti ikakva “denacifikacija”, već da učvrsti svoju imperijalističku poziciju u svetskoj trci za kapitalistička tržišta, kao i svoje “sfere uticaja” kako u Ukrajini, tako u krajnjem i u samoj Rusiji.
Generalštab pete kolone nalazi se u samom Kremlju. Putinu se, ponesenim silinom svoje panduracije, svoje vojske i atomke i svojih represivnih aparata, ubeđenim u snagu finansijskog kapitala sa kojim je hiljadama niti povezan – učinilo da je pospanost istorije prilika da se poigrava sa njom. Ko dirne istorijskog lava i prkosi njegovim neuništivim zakonitostima biće nemilosrdno potučen. Razni hitleri i putini dolaze i odlaze, ali veliki Lenjin, Staljin, hrabra zemlja Ukrajina i demokratska Rusija ostaju.
Revolucionarni savez rada, Srbija
26. februara 2022.
Revolucionarni savez rada 
You must be logged in to post a comment.